etim ağrıyor.

bana biri ne yapmam gerekiyor söylesin.

benim etim ağrıyor. ben yalnızım. paramparça hissediyorum kısmen.

ne yapacağım söyleyin ne olur; çünkü ben uzun zamandır düşünüyorum, aklımı yitirene kafam patlayana kadar düşündüm; okudum, hareket ettim, sevdim seviştim. ama geçmiyor. 

ne zaman kendimden başka yöne çevirsem kafamı, sırtıma bir balyoz gibi kendi yumruğum iniyor. ben kendimi rahat bırakamıyorum. ve saçlarım beyazladı artık.

benim elimden tut, bana merhamet et artık. çünkü ben ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. elimi kolumu nereye koyacağım mesela, şu dağlara ne yapacağım, aşılmalı mı bırakıp gidilmeli mi? savaşılmalı belki ama nasıl? mızrak mı uygun olur yoksa gürz mü?

yalvarıyorum biri bana yardım etsin, çünkü ben her şeyi tüm bunları bırakıp gökyüzüne ya da toprağa karışmak için çabalamaya başlayacağım.

tamam yaşam da haktır ölümün hak olduğu kadar. tamam bi kere geldik bu dünyaya. ama hepimiz yaşamı başına vuran bi piyango gibi hissetmiyoruz işte. benim hayatım daha çok sıkıcı anlar unutulsun diye güzel anılar yaratmaya devam etmekten ibaret. sıkıcı anlarda güzel anıları tekrar ederdim kafamda eskiden, şimdi ona da gücüm yok. diyorum ya etim ağrıyor, kemiklerim çürüyor. eskisi kadar güçlü olamamaktan korkuyorum. 

ne zamana değin savaşmaya devam edebilirim. bunu bu işe girmeden önce düşünmem gerekmez miydi? ama işte yüzmeyi de bu yüzden beceremiyorum. everest'e tırmanırım istersem, güçlenirim kaslanırım strateji  çalışırım ama kendimi akışa bırakamam. hayatın içinde minik bir tane gibi hissedemem. ölürüm daha iyi elimdeki gücü bırakmaktansa. ayaklarım kumlara taşlara ve yosunlara değsin isterim.

everest'e tırmanabilirim sanırım.