Kızılay'da, Eryaman'a giden otobüs duraklarının birinde dershaneden çıkıp sonbaharın ilk günlerine inat ellerinde dondurma olan iki genç bekliyorlar. Onur ve Sude. Önce okula sonra dershaneye gittiler buradan da eve gidip yarım yamalak bir yemek yiyecekler sonra da ya zorla ya da isteyerek ders çalışmaya yollanacaklar. Canları kitap okumak ya da televizyon izlemek isteyecek ama olmayacak, izin alamayacaklar. Çünkü önlerinde çalışmaları gereken bir sınav var, çünkü birbirlerini ezerek geçmeleri gerekiyor, çünkü ne istediğin değil neyi başardığın önemli.
Otobüsler gelip geçiyor ama hiçbiri Eryaman'a gitmiyor. Sude çok sessiz. Dünya hakkında her şeyi biliyormuş da susuyormuş gibi bir hali var. İki ay önce geldiği bu şehre bile merakla bakmıyor. Onursa bir otobüs bekleme süresinde onu etkilemek istiyor; kendi kendine bir meydan okuma. Kız yabancı biri ve Onur tüm karasal iklim yerlileri gibi başka baharların kokularını çok merak ediyor.
Önce kulaklığının birini uzatıyor ekmeğini paylaşır gibi. Kız memnuniyetle kabul ediyor bu teklifi. Belli ki bazı duvarların müzikle yıkılabileceğini düşünüyor o da. Müziğe kafasıyla eşlik ederken çocuğun üst üste binmiş ön dişlerine bakıyor. Gülüşüne yakışır herhalde diye düşünüyor. Keşke gülse bi' kere...
Birinin bir konu açması gerek. Küçükler, sessizlik korkutuyor onları en az yalnızlık kadar. Kafalarının içindeki şeylerin yankısı ürkütüyor, alışkın değiller daha. Bir konu açılmalı. Birinden biri yapmalı bunu. Ama ikisi de ortak noktalarını bilmiyorlar, yanlış bir şey söylememek için geri duruyorlar. Üstelik dondurmalarını da yediler çoktan.
Derken önlerinden kırmızı ve krem rengi renklerde eski tip bir otobüs geçiyor. "Aa, eski Türk filmlerinkinden..." diyor Sude. İstemsizce. Sonra pişman oluyor. Onur mutlu bu durumdan. Çünkü konuşacak. "Eskiden bunlar da gidiyordu Eryaman'a ama yeniler gelince sayıları azaldı. İkaruslar..."
"Neden? Babalarına karşı mı gelmiş onlar da?" Anlamıyor Onur, büyük bir sırrı bilmesi gerekiyormuş da bilmiyormuş gibi utanarak soruyor. "Nası' yani?" Hüzünle karışık gülüyor öbürü. Aklına eski günler gelmiş gibi gülüyor gözleri. "Ben yüzyıllardır aynı masalların anlatıldığı bir yerden geliyorum. Onlardan biri geldi de aklıma. Hani şu atla girilip işgal edilen yer..."
Kızın suratına dikkatle ama bu dikkatin fark edilmesinden korkarak bakıyor Onur. Çocukluğunun nasıl olduğunu merak ediyor. Kaç yaşında başladı okula? En sevdiği oyun neydi? Annesini seviyordu en çok babasını mı? Ya da eğer o Hintlilerin dediği gibi reenkarnasyon varsa belki de eskiden Hera'ydı diye düşünüyor ya da Afrodit... Güzelliğin can yakıcı olduğu söylemişti şair, hayret o hiç yanacak gibi hissetmiyor kendini. Kızın dudaklarının hareketi kaybolunca konuşmak zorunda hissediyor kendini.
"Truva, biliyorum ama hala anlamadım babasına karşı gelen otobüsleri..."
Kız gülüyor. Skor. Aferin sana Onur.
"Belki de birlikte çözebiliriz, ben hikayeyi biliyorum sen de otobüsleri. Var mısın?" diyor çizgi film sesiyle.
Çocuk gülüyor. Bir skor daha. Aferin sana Sude. Kahretsin, Onur'un dişleri gerçekten ne yakışıyor gülüşüne. Sude kalbinden atışlar armağan ediyor ona. Çaktırmamak için kendine gelip ciddileşiyor. Yanağının içini ısırıp anlatmaya başlıyor.
"Dinle. Kahramanımızın adı İkarus. Truva'nın biraz ötesinde Girit'te yaşıyor. İyi aile çocuğu, babası mimar falan. Zeki biri. Bir gün kralları babasından bir labirent yapmasını istiyor. Bir ceza için..."
"Labirent mi? İlginçmiş. Peki, çözünce kurtuluyor mu hapsedilenler?"
Konuyla Onur'un ilgisini çektiği için mutlu. Omuzlarını silkiyor şımarık şımarık. "Dur geliyoruz oraya, az kaldı."
"Her şeyden aşktan denir ya hani. Bu öyküde de öyle." Uzaklara dalıyor, otobüs yoluna bakıyor uzun uzun. Sonra devam ediyor. "Krala her yıl yedi kız ve yedi erkek verilirmiş eskiden; buna zamanla karşı çıkanlar olmuş biri de Thesus. Kralın kızı Ariadne'yi deliler gibi seven Thesus, krala karşı çıktığı ve insanları ona kurban etmediği için hapsedilmiş labirente."
"Ariadne dayanamamış sevdiğinin hapsedilmesine. Ona bir yumak ip vermiş gizlice. İşe yarar gibi görünse de Thesus bu ipi kullanarak kurtulmuş oradan. Babasının ne kadar sinirlendiğini tahmin edersin. Ama kızına da toz kondurmamış; suçun Ariadne'de olduğu herkesçe bilinse de o İkarus'u ve babasını suçlamış. Ve onları kendi yaptıkları labirente hapsetmiş."
Binmeleri gereken otobüs geliyor. Mavi renkli. Birkaç dakikalığına durup sıraya giriyor, kartı okutup otobüse biniyorlar. Ortalarda bir yerde yan yana duruyorlar.
"Haydi devam et." diyor Onur hevesli hevesli.
"Nerede kalmıştım?"
"Labirent. İkarus ve babası labirentte hapisti."
"Evet evet, sonradan babasının aklına bir fikir geliyor. Kendisi ve oğlu için kanatlar yapıyor. Bal mumu ile bağlıyor bunu bedenlerine. Ayrı ayrı uçacakları için de uyarıyor İkarus'u. 'Ne çok alçaktan ne de çok yüksekten uç ve Güneş'e aldanma; dikkatli ol. Kanatlarının kopmasına izin verme' diye."
Otobüs ani bir frenle sarsılıyor. Sude'nin kelimeleri bölünüyor.
"Ee?"
"Tamam." diyor İkarus babasına ama tutamıyor sözünü. Güneş'e doğru uçuyor, aşık oluyor ona; gözlerini kör etmesine, kanatlarının eriyip yok olmasına aldırış etmiyor. Tek derdi ona ulaşmak için çabalamak oluyor. Ama yapamıyor. En sonunda kanatları düşüyor ve o da denizi boyluyor. Sizin İkaruslarınızı bilemem ama bizimkinin öyküsü bu."
"Bizimki de yokuşları, virajları hızlı gitmek istiyor ama başaramıyor. Ben eski oldukları için böyleler sanıyordum ama meğer Güneş'e gitmek isteyip başaramıyorlarmış."
"Ya dalga geçme!" diye minik bir isyan ediyor ama gülmekten de kendini alamıyor Sude.
Zeki adamlara özgü o sesle konuşuyor Onur. "Şaka bir yana İkarus'un babası yapmamış mıydı bu labirenti?"
"Evet, o yapmıştı."
"O halde nasıl çözüleceğini bilmesi gerekmez miydi?"
Sude önce şaşırıp duralıyor. Şah ve mat çünkü. Çok bariz. Böyle bir şey beklemiyordu. Etkilendiğini belli etmemek için elinden geleni yaparak "Ha kanatlara, bal mumlarına, yedi erkek yedi kadın kurbana şaşırmadın bu mu çekti dikkatini Onur?" diyor gülerek.
"Yok canım, sordum öylesine." diyor ama kazananın kendisi olduğunun da farkında.
Baktıkları otobüs camından gün batıyor. Ayaküstü edilen muhabbetlerin, flörtlerin değerini, tadını çok sonradan fark edecek olmanın rahatlığıyla gülümsüyorlar birbirlerine.
