bir.
elli yaşındayım. otuzlarımın başında, sırf yalnız kalmamak için makul bulduğum bir adamla evlenmişim. adam kel ve göbekli ama benim sevdiğim şekilde değil. artık sevişmiyoruz bile. emeklilik yaşı bilmem kaç olmuş çalışmak zorundayım hala. işten eve geliyorum yorgun argın. klinik yine yoğunmuş, refakatçilere içimden on kere la havle çekmişim. eve gelirken manavdan yeşil fasulye almışım çünkü adam market alışverişi bile yapmazmış.
eve geliyorum ve adamı koltukta iki seksen uzanmış televizyon izlerken buluyorum. mutfak dün geceden beri dağınık çünkü toplamadan yatmışım. astığım çamaşırları da toplamalıyım. yeni bir la havle seansı ve önce çamaşırları topluyorum sonra manavdan aldığım yemeği yapıyorum. adama sesleniyorum geliyor, yiyor ve tekrar uzanıyor. ne kadar yorulduğundan çocuğun bu ayki okul taksidinden bahsediyor. "çay demlesene." diyor sonra. kalkıp demliyorum. siyah mutfak fayansından yansımama bakıp azerice bir türkü mırıldanıyorum. çünkü mahkumlar bunu yapar.
*
iki.
elli yaşındayım. hayatıma gelenler ve gidenler olmuş. "hayatımın en mutlu anıymış bilmiyordum" anını çoktan yaşamışım ve bunun farkındaymışım. yapayalnız kaldığım için hiçbir yere sığmamışım. evim yok kira da ödeyemez olunca kendime bir tür bakımevi bulmuşum. en azından banyoda düşüp bi yerlerimi kırarsam beni bulan birileri olur diye düşünüyorum. içimden her seferinde umarım hasta bakıcılar kimseyi dövmüyordur diye düşünüyorum.
tek aktivitem eski fotoğraflardan arkadaşlarımı seçmek ve aynı bakımevindeki sinir bozucu tiplerle uno oynamak. o çok beklediğimiz serinin üçüncü kitabı hala çıkmamış üstelik. bakımevindeyim, daracık bi odada tek başıma eskiden yaşadığım aşklarımın ne kadar da sahici olduğunu hatırlatmaya çalışıyorum. en azından bir şeyler yaşadım diyorum kendime, ya sevmenin tadını hiç bilmeseydim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder